Polen; Maak geen Poolse slapende honden wakker

Na het oversteken van rivier de Lausitzer Neisse, een zijrivier van de Oder – op zijn Pools de Nysa Łuźycka genoemd – en als gevolg van de 2^e wereld oorlog een deel van de Duits-Poolse grens, fietsen we Polen binnen. Vrijwel direct bevinden we ons in een andere wereld. Een wereld waar de mensen nors en omlaag kijken, waar wegen buiten de grensstad slechter worden en waar dorpen een grauwe en grijze indruk achter laten. Gelukkig is buiten de bewoonde wereld de natuur erg mooi. De hoge bergen aan de verre Zuidkant met Tsjechië tekenen mooie lijnen in het landschap. Het landschap blijft golven en door de korte steile klimmen is het fietsen zwaar. Na enkele grauwe dorpen, vol loslopende en agressief, blaffende honden komen we in Lesna. In het kleine stadje wisselen we onze Euro’s voor Poolse Zloty’s. 1 Zloty (PLN) = €0.24. Na enkele boodschappen fietsen we verder. Na zo’n 80 kilometer bellen we aan bij een gerestaureerde boerderij die uitblonk in het verder zo grauwe dorpje Pasiecznik. Een vriendelijke eigenaar laat het toe om in zijn tuin onze tent op te zetten en de nacht door te brengen. Na het plaatsen van de tent op het tot nu toe mooiste stukje gras van Polen komen we in gesprek. Hij biedt ons een blikje bier aan en vertelt dat hij een auto-tuning bedrijf runt. Het gezin bestaat uit vier personen; hij, zijn vrouw en twee kinderen. Tijdens het gesprek drinkt de man zijn blikje binnen enkele minuten leeg en pakt zonder pardon een nieuwe. Rond zonsondergang en al bijna zeven halve literse blikken Tyskie verder worden zijn verhalen alleen maar sterker en beginnen wij onze twijfels te krijgen of deze boerderij wel met “Tuning” betaald kan worden. Voor ons tijd om in de tent te kruipen.

De volgende ochtend staan we vroeg op en concluderen we gelukkig dat al onze spullen er nog zijn. We bedanken de goede man met zijn nog kleine oogjes en vervolgen onze weg richting Jelenia-Góra, een stinkende vieze stad met een pittige klim op het einde. Daarna wordt langzaam de natuur mooier en bevinden we ons in een prachtig dennenbos vol varens. We slapen deze nacht bij familie Podkowka. Een gastvriendelijk, maar in het begin een terughoudende familie. Na wat vertrouwen te hebben gewonnen worden we ‘s avond uitgenodigd om mee te eten en mogen we zelfs gebruik maken van de douche. Ons dankwoord hebben we in het dagboek van dochter Laura geschreven.

De dorpen in Polen blijven grauw, de wegen slecht en de loslopende honden geven mij in elk dorp opnieuw het gevoel een fietsende prooi te zijn. Toch ligt er tussen de dorpen mooie natuur met uitzicht op de hoge besneeuwde bergtoppen aan de Tsjechië grens. De weg leidt ons naar Nysa, een stadje waar we boodschappen doen, waarna we nog enkele kilometers doortrappen tot in Piorunkowice. Het dorp van Krysthoff. Hij woont in een van de mooiste huizen van het dorp. Toch is het bijna net zo vervallen als de rest. Wanneer we aanbellen en vragen voor een slaapplek worden we met open armen ontvangen. We mogen binnen slapen, koken en zelfs douche. Ook deze man lust graag een biertje en nodigt ons uit in het plaatselijke winkeltje (Sklep) samen een pilsje te drinken. Daar treffen we enkele bekenden van hem en drinken een fles mee. Hij dronk er drie of vier en vertelde dat hij van bier hield. Iets wat wij al snel door hadden.

De volgende ochtend mogen we het huis niet verlaten na een stevig ontbijt. De drie vet gebakken eieren met dikke spek zitten mij lang dwars op de fiets. Het landschap blijft pittig golven terwijl de miezerige regen uit de lucht dwarrelt. We passeren veel dorpjes waar we overal een ooievaarsnest op de schouw van een oude boerderij zien. Bij het zien van een prachtig restaurant met een strak groen grasveld vragen we of we mogen kamperen in de tuin. Dit is geen probleem en tot onze grote verbazing worden we de volgende ochtend in het restaurant getrakteerd op een luxe ontbijt. Met een volle maag vervolgen we onze weg richting Kraków. Eén van Europa’s mooiste steden. Al bestaat de weg naar de stad veelal uit industrie en zien de dorpen bruin van de bruinkool stokende huishoudens. We vinden geen geschikte woning voor een slaapplek en bellen aan bij een kerk. In een naastgelegen bijgebouw met bovenverdieping mogen we overnachten en gebruik maken van alle faciliteiten. Het wordt een avond met biljart, muziek en een Poolse mis.

Op 15 April komen we aan in Kraków. Daar houden we een rustdag en bezoeken de stad. We slapen in een goedkope jeugdherberg en genieten van het overschot aan restaurants en het nachtleven in de cafés.

Dat in Polen alcohol graag gedronken wordt zien we onderweg. Tijdens het bijvullen van onze benzine brander bij een tankstation, staat er meer liter bier dan er benzine te krijgen is… Na een lange dag vol golvend akkerlandschap fietsen we het dorp Strzyzou binnen. Daar kloppen we wederom aan bij een kerk voor een overnachtingsplek. Na een telefoontje scheur ik met de pastoor weg. Beide handen strak vastgeklemd aan de armleuning van de oude, Audi A80 zijn we in een razend tempo bij een vriendelijke, oude mevrouw. De pastoor probeerde mij tijdens de rit de weg te wijzen. Maar nadat de auto praktisch loskomt van de weg wanneer we een brug over rijden,  kan ik mij nog maar nauwelijks iets herinneren.  Bij haar thuis mogen we slapen en zelfs mee eten. De oude vrouw maakt wel drie ovenschalen met “Pierogi”. Een typisch, Pools gerecht wat bestaat uit dichtgevouwen deegtulpjes met gehakt, appel, zuurkool en meer lekkers. De met appel gevulde Pierogi zijn mijn favoriet.

De volgende ochtend staat er een ontbijt voor ons klaar wat we gezamenlijk met haar kleinzoon opeten. Hij spreekt enkele woorden Engels en op die manier bedanken we de dame voor haar gastvrijheid. Toch wist ze ons nogmaals te verrassen met een lunchpakketje voor de middag. Langzaam naderen we de grens naar Ukraine. De landschappen strekken zich uit en worden mooier. Grasvelden golven om ons heen tot aan Przemysl. Het grensstadje waar we na 23 fietsdagen Ukraine bereiken.