De Westkust

Zaterdag 19 januari. Westport – Punakaiki, 55 km. Rond acht uur worden we gewekt door onze wekker. Voordat we echt opstaan is het kwart over acht en kunnen we direct aanschuiven aan het ontbijt. De tafel is gedekt met geroosterd brood, fruit, Griekse Yoghurt en muesli. Nadat we beide een getoaste boterham met jam hebben gegeten merkt Terry op dat dit geen fietsersontbijt is. Dit is een fietsersontbijt zegt hij wijzend naar zijn kom, vol met yoghurt, vers fruit en muesli. Beide gaan we in op zijn advies en vullen een grote kom. Alsof we gisteren nog niet genoeg gekletst hebben, praten we aan een stuk door. Er strijken twee en een half uur voorbij zonder dat we er erg in hebben. Als dank vertellen we dat we graag ons routeboekje, na aankomst in Christchurch aan hun schenken voor de mooie dagen. Daarna is het tijd om afscheid te nemen. Nog even maken we gebruik van Terry’s gereedschapskist om het balhoofd van Yvette haar fiets af te stellen. De poging, gistermiddag in de fietsenzaak mislukte. Dit keer lukt het wel met een oude steeksleutel 30. We maken duidelijk dat we graag een foto willen maken van hun tweetjes bij elkaar. Zodat we een mooie herinnering hebben aan deze onvergetelijke dag. Terry en Janet delen dezelfde gedachte en willen ook een foto met ons én de fietsen. We bedanken elkaar voor de gezellige dagen en vertrekken met een dubbel gevoel. Terry’s waterige ogen ontroeren Paul. Wat een gastvriendelijk en openhartig stel. Inmiddels zijn we aangesloten op wegnummer 6 en volgen we de ruige westkust richting Haast, 400 kilometer ten zuidwesten van Westport. Vaak blikken we terug op de  twee mooie dagen. Het doet iets met ons. Zoveel gastvriendelijkheid lijken wij in Nederland niet te kennen. Of komen we het niet tegen? Een vraag waar we geen antwoord op vinden. Maar zoals Janet zei “give this hospitality to others”. Ze heeft gelijk. Ondertussen klaart de hemel op en kan de windjas vervangen worden voor een dunne trui. Links van ons stapelen grove gesteente zich op elkaar. Rechts van ons speelt de wind met het zeewater tegen de grove kustlijn. Soms is er plek voor een stukje strand. Een ideale gelegenheid om even te stoppen. Vandaag stoppen we bij Punakaiki om daar de ‘Pancake Rocks’ te bekijken. We vinden een rustige camping in het kleine dorp waar meer toeristen leven dan inwoners. Na het opbouwen van onze tent, het maken van avondeten en een warme douche wandelen we naar het begin van de Pancake Rock track. We genieten van de mooie avond en de opeen geperste stenen van 1000 jaren oud.

Zondag 20 januari. Punakaiki – Seaview, 80 km. Vandaag vervolgen we onze route langs de Westkust. We klimmen en dalen en pas later in de middag wordt het geleidelijk vlakker. We komen een aantal andere fietsers tegen en begroeten elkaar vriendelijk. In de paar dagen dat we  op het Zuider-eiland fietsen, zijn we al meer fietsers tegen gekomen dan in de twee weken op het Noorder-eiland. Al moeten we eerlijk bekennen dat het hier ook stukken mooier en rustiger is dan op het Noorder-eiland. We denken zelfs dat we het Noorder-eiland niet zullen aanraden aan andere fietsers. Alleen al voor de verkeersveiligheid is het prettiger fietsen. Al hebben we ook daar zeker mooie dingen gezien. Vandaag hebben we wind tegen wat de snelheid behoorlijk omlaag trekt. Tijdens de middagpauze komen we in gesprek met 2 Nederlanders die naar Canada geïmmigreerd zijn. Ze houden ons drie kwartier aan de praat voordat we verder kunnen fietsen. Langzaam bereiken we Kaihinu en hopen op een eenvoudige camping. Helaas is er weinig tot niets te beleven en zijn we blij dat we eerder op de route, in Greymounth boodschappen gedaan hebben. Na lang zoeken vinden we een wildkampeerplek langs het strand. Een zijweg naar rechts brengt ons tot aan de duinen voor de kust. Ondanks het hoge, stugge gras vinden we een redelijke plek voor de tent. We besluiten eerst te koken en later, als het begint te schemeren de tent pas op te bouwen. De wind is nog steeds sterk aanwezig wat het koken belemmerd. Met een aangespoelde boomstronk als windstopper en stoel tegelijk beleven we een mooie avond op het strand. Inmiddels staat ook de tent rechtop en genieten we van een prachtige zonsondergang. Er arriveren meer mensen voor een plekje langs de kust. Dat geeft ons een gerust gevoel om de nacht door te brengen. Zeker nadat er een boer langskwam en schreeuwde “ Who told you, you could camp here”.

Maandag 21 januari. Seaview – Lake Lanthe, 68 km. Afgelopen nacht verliep goed. We kregen geen onverwachts bezoek meer en vinden geen zeewater in de tent. Wel voelt Paul zich slap. We breken de tent af en ontbijten eenvoudig. Ongeveer 15 kilometer verderop houden we onze eerste pauze bij een prachtig meer met campground. Paul baalt dat we hier de nacht niet hebben doorgebracht. Al is er weinig aan te doen en weet je als fietser niet wat er voor je ligt. Toch is het balen. Alles ziet er zo mooi en verzorgt uit. Dit zet aan om een planning te maken voor de komende dagen, in de hoop dat we zulke mooie slaapplekken niet meer missen. Met behulp van onze DOC campinggids zoeken we alle campings langs de westkust. Er blijken er verschillende te zijn. En dat voor een zachte prijs van $6 per persoon. We vertrekken met een goed gevoel aan de tweede ronde van de dag. Yvette voorop, ik er achteraan. En ik moet doorfietsen ook nog. Langzaam wordt de omgeving weer mooier en laten we het industrie stadje Hokitika achter ons. Op mijn Garmin zie ik een zandpad wat direct langs de kust loopt. We besluiten deze te nemen en genieten van nog meer rust en natuur. Na 10 kilometer sluiten we weer aan op de hoofdweg. Na een korte stop bij een museum waar we een koude cola drinken verdwijnt de weg in een dicht begroeid bos. Het lijkt wel een jungletocht op het asfalt. Varens, palmvarens en ander groen bedekken elk stukje grond. Het stuk bos is een mooie afsluiter van de dag en we belanden bij een DOC camping naast Lake Lanthe. En zo zitten we op 15:30u in de zon en om 16:00u in het koude water. Het is een mooie avond. Voor de komende dagen hebben we een prima planning op zak en weten we iets beter waar we aan toe zijn.

Dinsdag 22 januari. Lake Lanthe – Lake Mapourika, 67 km. Rond 00:00u worden we beide wakker omdat we naar het toilet moeten. Terug in de tent treffen we een invasie van muggen aan. En dat terwijl de tent maar even open is geweest. Er sneuvelen 15 tot 20 muggen voordat we weer gerust kunnen doorslapen. Vroeg in de ochtend vertrekken we nadat we onze spullen op de fietsen hebben gebonden. Na de eerste bocht gaat er letterlijk een wereld voor ons open. Prachtig besneeuwde bergtoppen komen in zicht. Gisteren zagen we alleen een grove wand van steen aan onze linkerzijde. Nu, nadat het wolkenveld van gisteren geheel verdwenen is worden we verwend met waanzinnige uitzichten. Positieve energie stroomt door ons lijf. De weg leidt ons richting Harihari. Een klein dorpje waar we inkopen doen. Hier aan de Westkust is alles nog een stukje duurder dan in het binnenland. Dit zal ongetwijfeld met het hoge aantal toeristen te maken hebben. Op het terras bij de winkel genieten we beide van een stuk gebak en een fles vruchtensap. Inmiddels loopt de tempratuur goed op en is het tijd voor zonnebrandcrème. Weer op de fiets worden we getrakteerd met een pittige klim. Terwijl het zweet langs ons lichaam drupt kruipen we naar boven. Yvette voelt zich niet lekker. De zware inspanning in combinatie met de vette Brownie van net, gaan niet goed samen. Ze heeft het gevoel dat ze moeten overgeven. Verschillende keren rusten we tijdens de klim en drinken een paar goede slokken water. Dit brengt haar gelukkig gezond naar het hoogste punt. Een prachtige afdaling wacht op ons. De ruige rotswanden begroeid met allerlei groen en kleine watervallen razen ons voorbij. Langzaam naderen we de bekende Franz Josef Gletsjer. Hoge besneeuwde bergtoppen blijven zichtbaar aan onze linkerhand. Het is werkelijk prachtig. Tijdens een pauze bij een speelparkje treffen we twee fietsers uit Amerika. We raken aan de praat en ze blijken met hun zoontje van twee, een jaar in Nieuw-Zeeland te reizen. Beide zijn ze rond de dertig en vertellen dat fietsen met jonge kinderen goed te doen is. Misschien ooit een inspiratie voor ons… De weg golft langzaam door het mooi landschap. Rechts van ons de zee en links de hoge besneeuwde bergtoppen. Ons plan is om door te fietsen tot aan de tweede, bekende Fox Gletsjer. Maar tijdens een pauze bij een DOC camping lijk deze plek uitermate geschikt om de nacht door te brengen. Eenmaal onze slaapplek ingericht vertoeven we de rest van de avond langs de waterkant van Lake Mapoutita. We zwemmen, zonnen maar genieten vooral van rust en het waanzinnige uitzicht op de Franz Josef Gletsjer dat weerspiegeld in het stille water.

Woensdag 23 januari. Lake Mapourita – Fox Glacier, 50 km. Al krabbend van de jeuk aan onze benen worden we wakker. Gisteren zijn we aan de waterkant vaak gebeten door Sandfly’s. Onze enkels zitten vol met rode bultjes en jeuken verschrikkelijk. Toen we in de tent alles opgeruimd hadden, werden we buiten weer lastig gevallen door de kleine rotvliegjes. Alleen de rijwind van de fiets houdt ze tegen. Vandaag staat een kort maar zwaar traject op ons te wachten. We klimmen drie bergpassen over van 6 á 700 meter. Na de laatste klim dalen we af richting het plaatsje Fox Glacier. Volgens veel toeristen zou deze mooier zijn dan de Franz Josef Gletsjer. Helaas is er vandaag veel bewolking en zien we maar weinig van de gletsjers. Ook de prachtig besneeuwde bergtoppen van gisteren zijn totaal verdwenen in het wolkendek. Eenmaal in Fox nemen we de eerste camping. Het blijkt een ‘Top 10 Holiday park’ te zijn waar je met gemak $ 40 doller betaalt voor een nachtje met de tent (€25,-). Toch besluiten we deze te nemen en geen tijd te verliezen met het zoeken naar een goedkopere camping. Vandaag willen we naar het begin van de gletsjer lopen om een beeld te krijgen van dit natuurwonder. Een uurtje later zitten we op de fiets richting het begin van de wandeltrack. Eenmaal bij de parkeerplek gaan we te voet verder. Het pad loopt tot aan de voet van de ijsmassa. Daarna mag er alleen met een gids gelopen worden. Soms trekt het wolkenveld opzij en krijgen we heel even de kans om het puntje van de gletsjer te zien. Het is een mooie tocht. Terug op de camping zijn we aardig uitgeteld. We draaien nog een wasje, schrijven een blog op het internet en kruipen na het eten meteen de tent in. Beide lezen we nog een uurtje om op deze manier onze benen alvast wat rust te geven.