Terwijl Fabrizio al voor de zoveelste dag op rij zijn gezellige carnavalsklanken in het dorp verspreid plannen wij gewoon door. Het lijkt misschien zo, maar de voorbereidingen hebben zeker niet stil gelegen. In tegenstelling zelfs, want Amerika komt nu echt dichtbij. De grote landkaart in onze gang, met daarop alle wegen en Nationale-parken van de VS en Canada, heeft de afgelopen weken een prominente rol gekregen. Yvette en ik keken er regelmatig naar. Soms gewoon omdat het leuk was, soms om te zien wat we allemaal gaan zien en soms om te plannen. De reis kwam de afgelopen weken vaak ter sprake. Misschien wel dagelijks. Onze to-do-lijst met ‘dingen’ die nog geregeld moesten worden groeide, maar kromp tegelijkertijd omdat we volop afstreepte.
Zo zijn de visa inmiddels geregeld, al krijgen we pas bij aankomst in Amerika te horen hoelang we echt mogen blijven. Erg handig als je op het punt staat om ook meteen je vliegtickets te boeken.. Maargoed, ondanks die onzekerheid hebben we geboekt. Canada Airlines brengt ons en de fietsen naar Los Angeles, en met dezelfde maatschappij vliegen we ook weer terug. Of we goed doen om ook al een terugvlucht te hebben weten we niet, maar de prijs van een enkeltje was anderhalf keer zo duur als de prijs van een retourtje, dus de keuze sprak voor zich.
Verder hebben we alle landkaarten in huis, aangevuld door digitale kaarten die tegenwoordig prima via een telefoon weergegeven kunnen worden. OsmAnd is bijvoorbeeld de applicatie waarmee ik afgelopen zomer naar Rome ben gefietst. Ik kan er niets anders over zeggen dan dat het fantastisch heeft gewerkt, ook hoog in de Alpen en in de donkere bossen van de Zwitserse Jura. Daarnaast hebben we een extra stroombron aangeschaft voor Yvette’s fiets. Dit om de continue voeding van de naafdynamo niet te verspillen, maar op te vangen zodat we onze elektrische apparaten op kunnen laden. We hebben ook een waterfilter besteld. Een klein, buisvormig elementje met een filtermembraan erin dat 1000x fijnmaziger is als een milimeter. De filter past in een handpalm en weegt slechts 61 gram. Aan de ene kant pers je er ongezuiverd water doorheen doormiddel van een PET-fles of waterzak, en aan de andere kant komt er 99,9999..% schoon drinkwater uit. Stroom en schoon drinkwater dus. Het is geweldig om met zulke kleine middelen zo onafhankelijk te kunnen zijn.
Muziek, voldoende leesvoer en pen & papier zijn de vrijetijdsbestedingen die we straks bij ons hebben. De rest van de tijd houden we over om te fietsen en van al het moois onderweg te genieten. We hebben inmiddels zoveel filmpjes van andere fietsers gezien dat we hier niet meer aan twijfelen. Het jeukt al om daar te willen zijn. Daar waar het straks zo’n 25° is, daar waar de natuur prachtig moet zijn en daar waar we alle vrijheid hebben om te doen wat we zo graag willen doen.
Maar we hebben ook serieuze stappen gezet. Vanaf één april zijn we officieel werkeloos, en vier dagen later verlaten we ons huis. Met deze grote keuzes laten we zowel alle fysieke als mentale funderingen los die je een bepaalde zekerheid geven. Enerzijds voelt het gek en eng, anderzijds voelt het geweldig en vrij. Ik heb ervaren dat het loslaten van zekerheden meer vrijheid geeft en dat je weer gaat genieten van kleine en basale dingen. Dingen die in het dagelijks leven zo vanzelfsprekend zijn geworden. Bijvoorbeeld een appel, een stoeltje om op te zitten of je fiets in plaats van de auto. Door alles in te ruilen voor het minimale leer je weer waarderen wat je hebt. En die ruil levert je financieel ook nog wat op. Geld waar je normaal voor werkt en waar je dus je vrije tijd voor opoffert. Vrije tijd die voor vele schaars voelt. Wij hebben ontdekt dat vrije tijd te koop is. Simpelweg door minder te willen. Minder willen = geld overhouden, geld overhouden = minder kunnen werken, minder werken = meer vrije tijd.
Met dat laatste in ons achterhoofd weten we wat ons te wachten staat: een reis met minder materialisme maar met meer vrijheid. De laatste keer dat ik zo vrij was om te doen wat ik het liefst doe was vier jaar geleden. Toen stapte ik op de fiets naar China. Een reis die me heeft laten ervaren hoe rijk je bent als je je leven vereenvoudigd. Over acht weken vereenvoudigen we ons leven opnieuw. Voor het komend half jaar stoppen we alles om van te kunnen leven in zes fietstassen. Eén tas die dient als kledingkast, één tas die dient als keuken, twee tassen die dienen als voorraadkast, één stuurtas die dient als bureau en één tas die dient als opslagplek voor ons nieuwe huisje: namelijk de tent.
