Terwijl Paul vooral bezig is met de praktische voorbereidingen en deze één voor één afstreept, ben ik vooral bezig met de mentale voorbereidingen. Deze zijn voor Paul wat minder aan de orde, gezien zijn eerdere ervaringen. Bij het bedenken van de reisplannen is alles leuk en spannend. Echter komen bij mij de laatste weken wat ‘beren op de weg’.
Van nature ben ik wat bang aangelegd, het avontuur zoek ik daardoor minder op dan Paul. Inmiddels ben ik wel nieuwsgierig geworden door alle verhalen van reisfanaten en de reiskoorts van Paul. Dat trok me mede over de streep om ook een lange reis te willen maken. Inmiddels beginnen de kriebels aardig te komen. Ik heb er enorm veel zin in. Zeker om een half jaar te fietsen, buiten te zijn en veel te zien. Maar er zijn ook andere kriebels: Gaat mijn lijf het trekken om 10.000 km weg te trappen of om een half jaar op een matje te slapen? Ben ik vatbaar voor hoogteziekte als we de 2500 meter passeren of gaan we verkeerde mensen tegenkomen? Worden we niet ziek als we in de middle-of-nowhere zitten? Maar het meest spannend vind ik al het wildlife, met name de beer. Onze route gaat voor een groot deel door beren-gebied, waar de zwarte-beer, de bruine-beer, de kodiak-beer en hun grote broer, de Grizzlybeer voorkomt. Inmiddels heb ik al wat nachtelijke bezoeken gehad van deze viervoeters in dromenland.
Ik weet, mede door mijn werk, aardig wat van angst en help o.a. kinderen/jongeren om hun angst te overwinnen. Ondertussen probeer ik mezelf ook wat te helpen. Zo ben ik me aan het verdiepen in beren.. Onder het mom ken je ‘vijand’. Inmiddels heb ik aardig wat research gedaan; waardoor ik het onderscheid weet tussen de verschillende soorten, heb ik een e-boek aangeschaft ‘Backcountry Bear Basics – The definitive Guide to avoiding unpleasant encounters’, verhalen gelezen over beren en filmpjes bekeken op Youtube als ‘exposure’. Tijdens die filmpjes bespeur ik niet-helpende gedachten en spanning die oploopt. Laat ik het volgende voorbeeld nemen:
Wat denk jij bij het zien van dit filmpje?
Tijdens het kijken van dit filmpje was mijn eerste gedachte ‘Mijn GOD, wat zijn ze GROOT!!‘ ‘Als ik daar met mijn fiets sta dan… lévensgevaarlijk!‘ Ik zat inmiddels gespannen op mijn stoel. ‘Wegrennen blijkt geen goede optie, dan zien ze je als prooi en dat is wel het laatste wat ik wil. Wegfietsen is ook geen optie, ik kan namelijk geen 50 km per uur fietsen. In bomen klimmen heb ik vroeger al amper gedaan, ik was er niet goed in. Beren wel heb ik gelezen..
s’ Avonds liet ik het filmpje aan Paul zien. Zijn eerste reactie was ‘Oh, wat loopt hij rustig.. Wat een mooi beest he?!‘ Ik keek hem ontzet aan, geen spoortje angst te bekennen. Er is dus nog werk aan de winkel, voor mezelf. Inmiddels ben ik geruststellende berichten en tips aan het lezen van andere fietsers. Alle adviezen en ervaringen prent ik in mijn geheugen.
Hopelijk kan ik na dit half jaar zeggen dat ik zowel genoten, als bijkomstig heel wat angsten overwonnen heb ;)
Yvette
