Eerste paasdag, het startsein om los te gaan!
We worden wat onrustig. Paul heeft al weken jeukende handen om in te pakken.
Als het aan hem had gelegen zouden we nu in een praktisch leeg huis leven. Om de onrust de baas te blijven maakte we een planning. Nadat er stiekem al wat decoratieve spulletjes van de kastjes verdwenen, zijn we zondag de 27e maart écht gestart.

Met een uitgeprinte paklijst op tafel en een marker om af te strepen, begon het verzamelen in de woonkamer.
Een spannend moment. Past alles wel in de tassen? Er moet namelijk voor een half jaar kleding mee, zowel voor de warme als voor de koude dagen.
Om een beeld te krijgen van hetgeen we aan tassen bij ons hebben: ieder heeft één achtertas voor kleding, schoeisel en eigen spulletjes (boeken/schrijfgerei).
We hebben één achtertas met de keukenspullen en slaapmatjes. Eén achtertas met verschillende etuis (verzorgingsspullen, reserveonderdelen, gereedschap, elektronica, papieren/administratie, EHBO-spullen). De twee kleine voortassen aan mijn fiets zijn voor de slaapzakken, de andere twee voortassen voor het eten. We hebben nog een achterrol, die is gevuld met de tent en de stoeltjes. Als reserve hebben we nog een lichtgewicht en compacte rugzak bij ons die we vast kunnen binden op mijn bagagedrager. Dit geeft ons wat extra opslagruimte voor eten of de 10-liter waterzak.

Mijn kledingtas was al bijna vol nadat ik mijn regenjas, donsjas en sandalen erin stopte.. De stapel kleding leek veel te groot! Toen begon het gepuzzel ‘moet die spijkerbroek nu wel of niet mee..’ en het grote vraagstuk bij elk item; ‘gaan we voor comfort tijdens de reis of voor lichtgewicht?’ Enerzijds als we in een stad zijn vind ik het fijn om mijn favoriete spijkerbroek aan te hebben, in plaats van de vormloze, afritsbare outdoor-broek die tot mijn middel reikt (wel muggenwerend en erg handig tijdens het kamperen). Anderzijds als we de Rockies ingaan en ik moet klimmen, dan vervloek ik elk extra stuk kleding dat tóch mee moest.. Alles wat je in handen hebt brengt de twijfel met zich mee ‘Heb ik het nodig? Zal ik het missen?’
Na wat geschuif over de tassen en wat inpakkunst is het de tweede paasdag dan toch gelukt de tas in ieder geval dicht te krijgen! 6.6 kg kleding, schoon aan de haak (excl. énkele items die ergens anders nog een gaatje hebben gevonden).. We hebben nog een paar dagen om wat knopen door te hakken.

Ik ben me bewust dat we nog een paar dagen in ons huis wonen, een paar nachten in ons eigen bed slapen en nog één keer in bad kunnen. Het voelt gek dat het nog maar een kleine week duurt voordat het avontuur echt gaat beginnen, iets waar we twee jaar naar uitgekeken hebben. Tijdens het inpakken dacht ik dat het best spannend en best lastig wordt om hier alles los te laten. Vooral de fijne dingen, zoals in bad kunnen of met een dekentje op de bank hangen. Of langs gaan bij familie of vrienden. Dit is de keerzijde van ons avontuur. En terwijl ik dat dacht, vond ik in een doos een oude brief van precies 4 jaar geleden, geschreven door Paul. Hij gaf me deze bij het afscheid bij zijn reis naar China, de brief sloot hij af met de zin:
‘Is er iets mooiers denkbaar dan zien hoe anderen geïnspireerd raken om intens te leven?’
Het gaf me het zetje om met nieuwe energie het servies en de pannen verder in te pakken.